Η παρούσα διπλωματική εργασία, αντλώντας από συνεντεύξεις σε βάθος με γυναίκες πανεπιστημιακούς του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, επιχειρεί να αναδείξει τον έμφυλο χαρακτήρα του πανεπιστημίου, να κατανοήσει τα εμπόδια που συναντούν καθ΄ όλη τη διάρκεια της πανεπιστημιακής πορείας τους, καθώς και τις στρατηγικές που εφαρμόζουν για την αντιμετώπισή τους. Μέσω των λόγων των υποκειμένων της έρευνας προκύπτει ότι παρά τη δύσκολη και αργόσυρτη επαγγελματική εξέλιξή τους, οι συνομιλήτριες επιλέγουν να μην εμπλέκουν το λόγο περί φύλου στις δυσκολίες και τις καθυστερήσεις που συνάντησαν στην εξέλιξή τους, καθώς προτιμούν να αναγνωρίζονται «επί ίσοις όροις» με τους άνδρες συναδέλφους τους. Αντίθετα, εστιάζουν στην εμπρόθετη δράση τους με σκοπό να τονίσουν τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους (εργατικότητα, επιμονή) που τις οδήγησαν στην καταξίωση και την επιτυχία. Η στάση τους αυτή φαίνεται να αντλεί από μια αέναη φυσικοποίηση έμφυλων κοινωνικών επιταγών που επιφορτίζουν τις γυναίκες πανεπιστημιακούς και τις εμποδίζουν να εξελιχθούν ισότιμα με τους άνδρες συναδέλφους τους. Κατά συνέπεια, αποσιωπώνται οι ορατές και αόρατες διακρίσεις που υφίστανται εντός του ακαδημαϊκού εργασιακού περιβάλλοντός τους και οι δυνατότητες για ανατροπή της ισχύουσας τάξης πραγμάτων παραμένουν περιορισμένες.