Μετά την υπογραφή της «τοξικής συμφωνίας» ΕΕ-Τουρκίας το 2016 έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα τα πρώτα προσφυγικά camps, τα οποία δημιουργήθηκαν σε γεωγραφικά απομονωμένες βιομηχανικές και αγροτικές περιοχές. Στα συγκεκριμένα camps δραστηριοποιήθηκαν, σταδιακά, διεθνείς και τοπικοί ανθρωπιστικοί οργανισμοί και ΜΚΟ, εντός των οποίων απασχολήθηκαν εργαζόμενοι διαφόρων ειδικοτήτων. Έχοντας εργαστεί για σχεδόν επτά έτη ως εκπαιδευτικός για παιδιά πρόσφυγες σε διάφορα camps στην Ελλάδα, με την παρούσα εργασία αφηγούμαι τη δική μου εμπειρία, διερευνώντας πως το συγκεκριμένο ιδεολογικό και χωρικό πλαίσιο διαμορφώνει τον τρόπο υποκειμενοποίησης και δράσης των εργαζομένων. Μέσα από τις θεωρητικές έννοιες του ανθρωπισμού, της γραφειοκρατίας και των μελετών του camp (camp studies), αναγνωρίζω τα προσφυγικά camps ως μετά-αποικιακές οντότητες εντός των οποίων συναντάται η ανθρωπιστική διακυβέρνηση και η γραφειοκρατική διαχείριση. Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της αυτό-εθνογραφίας, αναδεικνύω τους τρόπους με τους οποίους ένα τέτοιο πλαίσιο δεν παράγει μόνο μια συγκεκριμένη μορφή «αλληλεγγύης», αλλά ματαίωση και «αδιαφορία», μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε συνένοχους πολιτικών αποκλεισμού και περιθωριοποίησης. Αφηγούμαι, ωστόσο, τη δική μου εμπειρία, με σκοπό να μπορέσουμε να οραματιστούμε συλλογικούς τρόπους αντίστασης και εναλλακτικές σε ένα πολιτισμό που είναι σε παρακμή και έχει φτάσει στα όριά του. Ουσιαστικά, οι γραμμές που ακολουθούν δεν είναι παρά μια προσπάθεια – σίγουρα απεγνωσμένη – να ανάψει μια ελπίδα και να τελειώνουμε με ένα σύστημα που μας κάνει αδιάφορους και κυνικούς.