Στην παρούσα εργασία αναλύονται οι πολιτισμικές πρακτικές, οι επιστημονικοί λόγοι(discourses) και οι κοινωνικές αναπαραστάσεις ανηλικοποίησης έγκλειστων αναπήρων. Η ανηλικοποίηση χρησιμοποιείται για να περιγράψει την υποτίμηση των ενηλίκων σε ανήλικους με την έννοια ότι αφαιρούνται από τα ενήλικα ανάπηρα άτομα τα προνόμια και τα δικαιώματα του ενήλικα μέσα από την θέαση τους ως ανώριμα/ατελή άτομα. Όπως γνωρίζουμε το να είναι κανείς ανήλικος σημαίνει ότι υπόκεινται στην προστασία των ενηλίκων και άρα οφείλει να υπακούει τους κανόνες τους. Έτσι, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τους τρόπους με τους οποίους προκύπτει η ανηλικοποίηση των ενήλικων αναπήρων, εστιάζοντας σε πρακτικές εντός και εκτός των ιδρυμάτων, αναδεικνύοντας τους επιστημονικούς λόγους που συντέλεσαν στην ασεξουαλικοποίηση των αναπήρων με επόμενο την ανηλικοποίηση τους. Στην συνέχεια, θα εξετάσουμε τους τρόπους που αναπαρίσταται το αναπηρικό αμαξίδιο στην δυτική κουλτούρα εστιάζοντας σε πρακτικές φιλανθρωπισμού που ακολουθούνται στην Ελλάδα καθώς και τις πρακτικές θυματοποίησης. Το αναπηρικό αμαξίδιο φαίνεται να υφαίνεται ως το κυρίαρχο σύμβολο της αναπηρίας στη δυτική κουλτούρα και να ταυτίζεται με την ακινησία, την στασιμότητα, την παθητικότητα. Η συνηθισμένη αντικατάσταση στην καθημερινότητα της λέξης αμαξίδιο με τη λέξη «καρότσι» μας παραπέμπει στην παιδική ηλικία και την εξάρτηση. Έτσι, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τους τρόπους με τους οποίους συνδέονται οι αναπαραστάσεις μας για την παιδική ηλικία με αυτές για την αναπηρία μέσα από την συγκρότηση των αντιλήψεων μας για την εξάρτηση από τους άλλους και τις παροχές βοήθειας. Τέλος, θα θελήσουμε να υποστηρίξουμε ότι η βοήθεια και η αλληλεξάρτηση μπορούν και πρέπει να ειδωθούν ως αποσιωπημένες πτυχές της καθημερινότητας όλων μας που αν εντάσσονταν στον δημόσιο λόγο θα ανοίγονταν χώρος για τους ανάπηρους/ες Άλλους/ες.