Η εργασία αυτή βασίζεται στην ποιοτική ανάλυση περιεχομένου της μαρτυρίας του Primo Levi. Εξετάζοντας τα στρατόπεδα θανάτωσης ως χώρους παραγωγής της γνωσιολογικής τάξης της ναζιστικής κοσμοθεωρίας και ως χώρους υλοποίησης της ετερότητας, διερευνά κατηγορίες αναπαράστασης και ερμηνείας της γενοκτονίας των Εβραίων με εργαλεία που αντλεί από την κοινωνιολογία και την πολιτική φιλοσοφία και συγκεκριμένα από το έργο των Pierre Bourdieu, Michel Foucault και Giorgio Agamben. Η απόπειρα αυτή αμφισβητεί το κυρίαρχο ερμηνευτικό σχήμα της Σοά στην εκπαίδευση που στρέφεται γύρω από τη διαλεκτική θύτη-θύματος και στηρίζεται στις αξιωματικές παραδοχές της προσέγγισης του Roger I. Simon σχετικά με την παιδαγωγική και διδακτική διαχείριση των τραυματικών και επίμαχων ιστορικών γεγονότων. Σε αντίθεση με τον συμβατικό σχολικό ιστοριογραφικό λόγο η ριζοσπαστική αυτή παιδαγωγική της μνήμης αξιοποιεί το πρωτογενές ιστορικό υλικό και φωτίζει την αποσιωπημένη οδύνη για να ανασύρει από τη λήθη το τραυματικό παρελθόν. Εμπλέκει ενεργά τους νέους στο αρνητικό βίωμα και σε μια ενσυναισθητική σχέση-διανοητική συνάντηση με τα πολλαπλά και ιστορικά διαμορφωμένα πρόσωπα της ετερότητας. Δίνει χώρο στις αποσιωπημένες φωνές του παρελθόντος, οι οποίες βγαίνουν από την απομόνωση και μιλάνε μια διαφορετική αλήθεια για τον κόσμο. Τότε τα κυρίαρχα ερμηνευτικά σχήματα της ιστορικής πραγματικότητας τίθενται υπό αμφισβήτηση και σταδιακά αποδομούνται οι μύθοι της φυσικής και αδιάρρηκτης συνέχειας των κανονιστικών συλλογικοτήτων. Η διδακτική πρόταση του Roger I. Simon ορίζει την ιστορική συνείδηση ως «κοινωνική πράξη» και εγγράφει σ’ αυτή την επιτελεστική διάσταση μιας δυναμικής και ανατροφοδοτούμενης συνδιαλλαγής με το παρελθόν.