Η εργασία εξετάζει τις εμπειρίες ατόμων χωρίς χαρτιά στην Αθήνα, αναλύοντας την κοινωνική και θεσμική διαμόρφωση της «παρανομίας» και τις πρακτικές αντίστασης των ατόμων αυτών. Αναφέρεται στην ιεραρχούμενη κοινωνική θέση που χαρακτηρίζει τις ζωές αυτών των ατόμων, καθώς και στις μορφές θυματοποίησης που βιώνουν από τους θεσμούς και την κοινωνία. Κάνοντας χρήση της εθνογραφικής μεθοδολογίας και με θεωρητικά εργαλεία από τις Κριτικές Σπουδές Πολιτειότητας και της Αυτονομίας της Μετανάστευσης, η έρευνα αποκαλύπτει πως αυτά τα άτομα αμφισβητούν τα παραδοσιακά όρια της πολιτειότητας και της κοινωνικής ένταξης. Αποφεύγοντας την εστίαση μόνο στην ευαλωτότητα και την παρουσίαση τους ως απειλή ή βάρος, η έρευνα αυτή αναζητά νέα εργαλεία θέασης του προσφυγικού φαινομένου ως ένα καθοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης και διεύρυνσης της συζήτησης σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την έννοια της πολιτειότητας μέσα από τις εμπειρίες αυτών των ατόμων. Επιπλέον, καταγράφει διαμαρτυρίες που αμφισβητούν τις παραδοσιακές έννοιες του πολίτη και της ορατότητας και ανασυνθέτουν την έννοια της αντίστασης μέσα από καθημερινές πρακτικές. Τα ευρήματα της έρευνας υπογραμμίζουν τη σημασία της συμμετοχής των ατόμων χωρίς χαρτιά στον κοινωνικό ιστό και στον πολιτικό γίγνεσθαι, αντικρούοντας τις στερεοτυπικές αντιλήψεις περί παθητικότητας. Τέλος, στην εργασία γίνεται χρήση του μέσου του κόμικ ως αναστοχαστικό μέσο αφήγησης διερευνώντας τη σχέση του ερευνητή με τους/τις συμμετέχοντες/ουσες.