Η εργασία μελετά το φαινόμενο της κοινωνικής αλληλεγγύης στην Ελλάδα, την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Μελετά επίσης την ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών και τον εθελοντισμό, ως φαινόμενα που ανθούν στην περίοδο της κρίσης, καθώς και τη λειτουργία σύγχρονων δομών κοινωνικής αλληλεγγύης, όπως τα κοινωνικά ιατρεία, μέσα από τη μελέτη του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης Χαλανδρίου (Κ.Ι.Α.Χ). Το εμπειρικό μέρος της έρευνας περιλαμβάνει συνεντεύξεις με άτομα που δραστηριοποιούνται εθελοντικά στο Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Χαλανδρίου. Από την ανάλυση προκύπτει ότι η δημιουργία του Κ.Ι.Α.Χ αποτέλεσε συνέπεια της κρίσης του κράτους πρόνοιας, του ελλείμματος κοινωνικής πολιτικής στον τομέα της πρωτοβάθμιας υγείας, της ανεργίας που δημιούργησε κενό κάλυψης για μεγάλη μερίδα πολιτών, καθώς και των αναγκών που προέκυψαν από την ολοένα αυξανόμενη ροή προσφύγων και μεταναστών. Επιβεβαιώθηκε ότι αποτελεί μια συσσωμάτωση της κοινωνίας των πολιτών, που βασίζεται στον εθελοντισμό, καθώς λειτουργεί αποκλειστικά με εθελοντές και είναι πλήρως αυτοδιαχειριζόμενη, αφού δεν επιχορηγείται από φορείς, παρά μόνο από δωρεές πολιτών. Οι εθελοντές εφαρμόζουν εθελοντισμό παραδοσιακού τύπου, δεσμεύονται από αποφάσεις συνέλευσης, επιλέγονται μέσω συνεντεύξεων και τα κίνητρα τους είναι αποκλειστικά αλτρουιστικά, καθώς διακατέχονται από αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και ανάγκης για προσφορά και δεν συνδέουν, ούτε ένας από αυτούς, την εθελοντική τους προσφορά με την επαγγελματική ανέλιξη ή τον εμπλουτισμό του βιογραφικού τους.