Η ευγονική στον 21ο αιώνα έχει αποκτήσει αρνητική σημασία εξαιτίας της σύνδεσής της με τις φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος. Οι πρακτικές, κυρίως, της αρνητικής ευγονικής, όπως οι υποχρεωτικές στειρώσεις και το πρόγραμμα «ευθανασίας» των Ναζί T-4 (Aktion Τ-4), αποτελούν μέρος της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας. Παρά τα εγκλήματα που τελέστηκαν μερικές δεκαετίες πριν, η ευγονική σήμερα εμφανίζεται με νέες μορφές και θεωρίες, σε μια προσπάθεια να αποσυνδεθεί από τις πρακτικές που υιοθετήθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς. Παρόλα αυτά, η βασική επιδίωξη της σύγχρονης ευγονικής παραμένει η βελτίωση του ανθρώπινου είδους, χωρίς όμως τις πρακτικές της αρνητικής ευγονικής των αρχών του 20ού αιώνα και της επιβολής τους πάνω στον άνθρωπο.
Καθώς τα όρια των πρακτικών που μπορεί να θεωρηθούν ευγονική είναι δυσδιάκριτα ακόμα και σήμερα, οι σύγχρονες μορφές ευγονικής, όπως η επεξεργασία του γονιδιώματος, συνοδεύονται από πολλά ηθικά διλήμματα. Για παράδειγμα, η υποχρεωτικότητα των προγεννητικών ελέγχων, η γενετική συμβουλευτική των γονέων, κ.ά., αποτελούν τεχνικές που παρουσιάζονται να έχουν ως απώτερο σκοπό την αποφυγή μιας ζωής γεμάτη πόνο για τους γονείς και το παιδί στην περίπτωση μιας γενετικής διαταραχής. Η ιατρική επιστήμη, αλλά και όσοι ασχολούνται με ζητήματα βιοηθικής, οφείλουν να μελετούν και να παρακολουθούν την εξέλιξη των νέων γενετικών μηχανισμών και βιοτεχνολογικών πρακτικών, ώστε να καθοριστούν σαφή όρια του τι θεωρείται επιτρεπτό ως προς τις γενετικές παρεμβάσεις και τον πειραματισμό πάνω στο ανθρώπινο γονιδίωμα.
Με την παρούσα διπλωματική εργασία γίνεται προσπάθεια να καταγραφούν οι απαρχές της ευγονικής μέσα από μια ιστορική ανασκόπηση, καθώς και να προσεγγιστούν οι σύγχρονες μορφές της με μια κριτική ματιά, με σκοπό τη γόνιμη συζήτηση και τον αναστοχασμό σε ένα τόσο σύνθετο ζήτημα.