Στην παρούσα διπλωματική εργασία γίνεται προσπάθεια να μελετηθεί ο επιστημονικός διάλογος που άνοιξαν δύο εκ των πιο πολυδιαβασμένων πολιτικών θεωριών του 20ού αιώνα αναφορικά με το δίπολο «Δύση-Ανατολή» και τη σύμπλευση ή τη σύγκρουση των κοινωνιών τους στο μέλλον. Σκοπός ήταν να αναζητηθούν, μέσω αυτών, οι πηγές των στερεοτυπικών αντιλήψεων των δυτικών για λαούς της Ανατολής (όπως την αντιλαμβάνεται η Δύση), και συγκεκριμένα τις χώρες του ισλαμικού κόσμου. Αφορμή για τη μελέτη αυτή υπήρξαν τα ποικίλα περιστατικά ισλαμοφοβίας, όπως έχουν λάβει χώρα στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής και αμερικανικής επικράτειας τις τελευταίες δεκαετίες. Ως εκ τούτου, επιχειρείται μια αναδρομή στην οριενταλιστική σκέψη του 18ου και 19ου αιώνα, η οποία διαμόρφωσε τον ηγεμονικό λόγο της Δύσης για τον «άλλο» και ειδικότερα αυτόν που μετέχει του ισλαμικού πολιτισμού. Στη συνέχεια, παρουσιάζονται αναλυτικά οι θεωρίες για το Τέλος της Ιστορίας του Φράνσις Φουκουγιάμα και τη Σύγκρουση των Πολιτισμών του Σάμιουελ Χάντινγκτον, όπως δημοσιεύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με αφορμή την κατάρρευση του σοβιετικού μετώπου και την εκ νέου ανάδειξη της αμερικανικής φιλελεύθερης δημοκρατίας σε κυρίαρχη δύναμη. Τέλος, παρατίθεται η πρόσληψη αυτών από ορισμένα μέλη της επιστημονικής κοινότητας της Δύσης, προκειμένου να διαπιστωθεί η γενικότερη τάση συντήρησης ή εγκατάλειψης του εν προκειμένω ηγεμονικού λόγου σήμερα, όσον αφορά στις σχέσεις του δυτικού κόσμου με το Ισλάμ.