Η παρούσα εργασία μελετά τις εμπειρίες, αντιλήψεις και προσδοκίες πέντε μητέρων από τη Νιγηρία σχετικά με το ελληνικό σχολείο. Μαύρες μητέρες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, συνδιαλέγονται με το σχολείο σε ένα άνισο περιβάλλον, αντιμετωπίζοντας πολλαπλά εμπόδια στην επικοινωνία και τις σχέσεις με εκπαιδευτικούς και άλλους γονείς. Γυναίκες «αόρατες», των οποίων οι μεταναστευτικές πορείες, επιθυμίες και προσδοκίες για το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους παραμένουν στο περιθώριο. Η παρούσα εργασία επιχειρεί να αναδείξει τη δική τους φωνή και ανιχνεύει πώς οι ίδιες κατανοούν τον ρόλο τους ως μητέρες, συγκροτούν και (επανα)προσδιορίζουν τις ταυτότητές τους, εντός των κοινωνικών συνθηκών, φέρνοντας τις δικές τους εμπειρίες και «αποσκευές». Έμφαση δίνεται στη σχέση τους με το σχολείο, τις προσδοκίες τους από την εκπαίδευση και στις αγωνίες και ελπίδες για το μέλλον των παιδιών τους στην Ελλάδα. Παρουσιάζονται τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν κατά την επαφή τους με το σχολικό πλαίσιο, οι εκπαιδευτικές πορείες των παιδιών, και τα όρια που ανιχνεύουν στην εργασιακή τους πορεία. Ζητήματα ρατσισμού διαπερνούν την εργασία με έμφαση στις φυλετικές διακρίσεις που βιώνουν οι μητέρες και οι οικογένειές τους.