Η παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρεί τη διερεύνηση της σύγχρονης εκπαίδευσης των αξιωματικών της ελληνικής αστυνομίας στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως αυτή λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της βασικής τους εκπαίδευσης στη Σχολή Αξιωματικών. Για τη συλλογή του εμπειρικού υλικού χρησιμοποιήθηκε η τεχνική της ημιδομημένης συνέντευξης. Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν οκτώ αξιωματικοί της ελληνικής αστυνομίας που έχουν αποφοιτήσει από τη Σχολή Αξιωματικών μέσα στην τελευταία δεκαπενταετία. Η συζήτηση του εμπειρικού υλικού ανέδειξε μια τυπική κι όχι ουσιαστική και διαμορφωτική εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα που δε σχετίζεται με την αλλαγή της αστυνομικής συμπεριφοράς και τη δημιουργία επαγγελματικής κουλτούρας σεβασμού και προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ανέδειξε, επίσης, ένα εκπαιδευτικό πλαίσιο με χαρακτηριστικά αντιθετικά προς τις αρχές της Εκπαίδευσης στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την καλλιέργεια κουλτούρας σεβασμού των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως η πειθαρχία, η ομοιομορφία, η ιεραρχία, η έλλειψη δημοκρατίας και ελευθερίας. Τέλος, επιβεβαίωσε κρίσιμες πτυχές εμφανείς στη βιβλιογραφία που σχετίζονται με την αστυνομική κουλτούρα και αναφέρονται στην επιβολή του νόμου και της τάξης σε σχέση με το ρόλο των αστυνομικών και την αποστολή της αστυνομίας παρά στο σεβασμό και την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Λαμβάνοντας υπόψη τις κυρίαρχες φιλελεύθερες πολιτικές  που τοποθετούν την τήρηση του νόμου και της τάξης πάνω από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, την πολιτική διάσταση της λειτουργίας της αστυνομίας και τα αυξανόμενα περιστατικά κατάχρησης της αστυνομικής εξουσίας στη χώρα, η παρούσα εργασία αναδεικνύει ότι η εκπαίδευση των αξιωματικών στα Ανθρώπινα Δικαιώματα εντός του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού πλαισίου ελέγχεται και ρυθμίζεται με τρόπο ανάλογο προς το ευρύτερο πολιτικοοικονομικό πλαίσιο. Πρόκειται για μια εκπαίδευση με καθαρά ιδεολογικό προσανατολισμό που λειτουργεί στην κατεύθυνση της συμμόρφωσης των αξιωματικών προς την άρχουσα ιδεολογία και την αναπαραγωγή της μέσα από τη συμπεριφορά και το έργο της αστυνομίας παρά προς την κατεύθυνση της κριτικής συνειδητοποίησης, της αλλαγής του εαυτού και της κοινωνίας, όπως πρέπει να λειτουργεί η Εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα.