Στόχος αυτής της εργασίας ήταν να διερευνηθούν οι αντιλήψεις των εκπαιδευτικών σε σχέση με ζητήματα θρησκευτικής ετερότητας.

H θρησκευτική ετερότητα ελάχιστα έχει απασχολήσει το ελληνικό σχολείο στο παρελθόν κυρίως λόγω της μεγάλης θρησκευτικής ομοιογένειας αλλά και της αποσιώπησης της ύπαρξης των θρησκευτικών μειονοτήτων στην Ελλάδα. Όμως με την μεγάλη εισροή μεταναστών στην Ελλάδα η θρησκευτική ετερότητα  έπαψε να αφορά μόνο μια μικρή μειοψηφία Ελλήνων πολιτών και αφορά ένα μεγάλο αριθμό μαθητών και μαθητριών των σχολείων.

Έτσι αναδείχτηκαν μια σειρά από ζητήματα που αφορούν την αναγνώριση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων των μαθητών και μαθητριών με θρησκευτική ταυτότητα διαφορετική από την ορθόδοξη χριστιανική.

Για αυτούς τους λόγους θεωρήσαμε  ενδιαφέρον να εξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο το σχολείο διαχειρίζεται την παρουσία των θρησκευτικών «άλλων» στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη. Αναρωτηθήκαμε αν πρόκειται για μια διαδικασία αναγνώρισης, σεβασμού  και ανάδειξης των θρησκευτικών ταυτοτήτων ή για μια διαδικασία αφομοίωσης και απάλειψης της διαφορετικότητας τους.

Επιλέξαμε να εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας στις αντιλήψεις και στις πρακτικές  των εκπαιδευτικών. Να διερευνήσουμε  δηλαδή το πώς οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί ερμηνεύουν και νοηματοδοτούν τον ρόλο τους σε σχέση με την θρησκευτική ετερότητα Για το λόγο αυτό σχεδιάσαμε  και πραγματοποιήσαμε μια μικρής κλίμακας έρευνα με οκτώ εκπαιδευτικούς τεσσάρων σχολείων της Αθήνας όπου τα ποσοστά των μη ορθόδοξων μαθητών αγγίζουν και το 75%.

Τα ευρήματα ανέδειξαν τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις των εκπαιδευτικών στην προσπάθεια τους να ανταποκριθούν σε αυτόν το παιδαγωγικό τους ρόλο.

Αδιέξοδα και αποκλίσεις που σε μεγάλο βαθμό αφορούν τη σύνθετη σχέση του ελληνικού σχολείου με τη θρησκεία και τελικά τη σχέση κράτους εκκλησίας.