Η στερητική της ελευθερίας ποινή και η έκτισή της στο ασφυκτικό περιβάλλον της φυλακής αναδεικνύεται ως η απόλυτη έκφραση του κρατικού ελέγχου σε σχέση με το έγκλημα. Οποιοδήποτε άτομο περάσει από το ποινικό σύστημα μένει σημαδεμένο για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Οι γυναίκες κρατούμενες, και δη οι κρατούμενες μητέρες, εξαιτίας της θέσης υποτέλειας που κατέχουν μέσα στην πατριαρχική κοινωνία, προσλαμβάνονται ως διπλά μιασματικές διότι έχουν παραβιάσει τον κοινωνικό ρόλο που τους αποδίδεται, αφ’ ενός με την εγκληματική τους συμπεριφορά που τις οδήγησε στον εγκλεισμό και αφ’ ετέρου με την μη επιτέλεση του ρόλου της «καλής μητέρας», όπως αυτός ορίζεται από τον κυρίαρχο ηγεμονικό λόγο. Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται η κατανόηση της πολιτικής που παράγεται από τους θεσμούς, η οποία διαμορφώνει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα για τις κρατούμενες μητέρες στα ελληνικά καταστήματα κράτησης, καθώς και τις συνέπειες αυτής της πολιτικής στη διάρκεια του εγκλεισμού. Καταρχάς εξετάζεται το νομικό καθεστώς, όπως αυτό ορίζεται από τους ελληνικούς θεσμούς, και η πολιτική που διέπει το καθεστώς των κρατούμενων μητέρων στα ελληνικά καταστήματα κράτησης. Πραγματοποιείται αναφορά σε συστάσεις, κανόνες και ψηφίσματα που αναφέρονται στις κρατούμενες μητέρες και στα δικαιώματα των κρατουμένων και επηρεάζουν την κείμενη νομοθεσία ως κείμενα γενικής αναγνώρισης. Στη συνέχεια, επιδιώκοντας να ανιχνευθεί η πραγματικότητα που βιώνουν οι κρατούμενες μητέρες μελετώνται κείμενα διεθνών οργανισμών ή άλλων φορέων που δραστηριοποιούνται στην επιτήρηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Τέλος, χρησιμοποιείται μια σειρά δευτερογενών πηγών, ώστε να μελετηθεί ο λόγος των κρατουμένων σχετικά με τα βιώματά τους. Όπως αναδεικνύεται υπάρχει μια ικανή διεθνής και εγχώρια νομοθεσία, η οποία πάντα χωρά βελτιώσεις. Διαπιστώνεται, όμως, η έλλειψη βούλησης της εφαρμογής της, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι προτιμώνται ακόμα, από το σύστημα εξουσίας πεπαλαιωμένες και δύσκαμπτες μέθοδοι εγκλεισμού.