Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τον απόηχο των συμπεριληπτικών δράσεων ενός συλλόγου διδασκόντων την εποχή της πανδημίας που είχαν κεντρικό στόχο να μην αποκλειστεί κανένα παιδί από την εκπαιδευτική διαδικασία. Το πεδίο της έρευνας είναι ένα δημόσιο σχολείο στο κέντρο της Αθήνας, με μεγάλα ποσοστά παιδιών προσφύγων/μεταναστών προερχόμενα στην πλειοψηφία τους από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Το σχολείο έχει αναπτύξει δράσεις τα τελευταία 20 χρόνια που του έχουν προσδώσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του και έχουν βοηθήσει στη σύνδεσή του με την κοινότητα, στην ενίσχυση των σχέσεων των οικογενειών με το σχολείο, στην ενδυνάμωση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών του. Η έρευνα αντλεί το υλικό της μέσα από δέκα συνεντεύξεις με μητέρες του σχολείου και επιχειρεί να καταγράψει τον απόηχο των δράσεων αυτών μέσα από τον λόγο τους. Σημαντικό χαρακτηριστικό της έρευνας είναι ο διπλός μου ρόλος σε αυτή, ως δασκάλα και ως ερευνήτρια. Σκοπός της έρευνας, πέρα από την καταγραφή ενός παραδείγματος δράσης και αντίστασης στις από τα πάνω κάθετες οδηγίες που απέκλειαν ομάδες μαθητών/τριών (υποχρεωτική τηλεκπαίδευση χωρίς εξασφάλιση υλικοτεχνολογικού εξοπλισμού) είναι και η ανάδειξη των τρόπων που μπορεί ένα σχολείο να λειτουργήσει συμπεριληπτικά με το βλέμμα στραμμένο στην άρση των κοινωνικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων. Στα ευρήματα αποτυπώνονται οι δυσκολίες των μητέρων να ανταποκριθούν τόσο στις ανάγκες της καθημερινότητας όσο και στις νέες εκπαιδευτικές ανάγκες, δυσκολίες που σχετίζονται και διαφοροποιούνται ανάλογα με το πολιτισμικό κεφάλαιο και την κοινωνική τάξη της κάθε οικογένειας. Οι μητέρες στο σύνολό τους ανέδειξαν την θετική στάση του σχολείου και την αίσθηση του «ανήκειν» που βιώνουν ως μέλη της κοινότητάς που έχει δημιουργηθεί. Το σχολείο της έρευνας κατάφερε να υποστηρίξει τα παιδιά και τις οικογένειές τους μέσα από τις ποικίλες δράσεις που ανέπτυξε και έμεινε «μαζί» την εποχή της υποχρεωτικής κοινωνικής αποστασιοποίησης.