Στην παρούσα εργασία γίνεται μια απόπειρα να διερευνηθούν οι αντιλήψεις των ανδρών νηπιαγωγών για την πρόσληψη της έμφυλης ταυτότητας στο νηπιαγωγείο. Η παρουσία τους σε αυτό ως εξαίρεση προκαλεί το στιγματισμό τους και αμφισβητεί τα κυρίαρχα κανονιστικά πρότυπα της αρρενωπότητας. Ταυτόχρονα ανασημασιοδοτεί τις τρέχουσες απόψεις για το ρόλο των ανδρών στη φροντίδα και την αγωγή των μικρών παιδιών, προκαλώντας ρωγμές στις πατριαρχικές δομές της ελληνικής κοινωνίας. Η παρούσα έρευνα διεξήχθη σε δέκα άνδρες νηπιαγωγούς της Αττικής και αναδεικνύει την προβληματική «φύση» και «εμμονή» των διπολικών έμφυλων επιτελέσεων, το στιγματισμό των ανδρών που δεν επιτελούν με διανοητό τρόπο την αρρενωπότητά τους, ενώ παράλληλα αποτυπώνει τις συνθήκες συμπερίληψης νέων εκφορών αρρενωπότητας που δημιουργούν το μοντέλο του πατέρα-νηπιαγωγού.