Στην παρούσα εργασία αναλύεται με αναστοχαστική διάθεση η έννοια της ευαλωτότητας, η σύνδεσή της με τη σωματικότητα και η σχέση της με μορφές αντίστασης. Η ευαλωτότητα, ως καταστατική συνθήκη της ύπαρξης που καταρρίπτει την ιδέα του πλήρως αυτόνομου και ανεξάρτητου υποκειμένου, εξετάζεται μέσα από την αλληλεξάρτηση και τη συνύφανση της ηθικής με την πολιτική. Με επίκεντρο τη διαθεματικότητα, το ενδιαφέρον στρέφεται στους τρόπους με τους οποίους επιβάλλεται η πειθαρχία στην αναπαραγωγή προτύπων ανθρωπινότητας και ρυθμίζεται η άνιση έκθεση στην ευαλωτότητα. Στο πλαίσιο αυτό, η ευαλωτότητα περιπλέκεται με την επισφαλοποίηση προβληματοποιώντας τις σύνθετες συνδέσεις μεταξύ εξουσίας, ασφυκτικών συνθηκών ζωής και υποκειμενοποίησης. Βασική παράμετρος της διερεύνησης είναι η πολιτική επιτελεστικότητα των ευάλωτων σωμάτων μέσω της οποίας η ευαλωτότητα αναδεικνύεται σε δομικό στοιχείο της αντίστασης ενάντια στις νόρμες του διανοητού και στην επιβαλλόμενη αναλωσιμότητα. Κύριο ερώτημα είναι τι αλλάζει όταν σκεφτούμε την ευαλωτότητα και την αντίσταση μαζί και τι δυνατότητες μετασχηματιστικής δράσης παράγονται όταν τα διαφορετικά ευαλωτοποιημένα σώματα συμμαχούν σχηματίζοντας ένα συλλογικό υποκείμενο που αντιστέκεται. Σε αυτό το εγχείρημα, πηγή για έναν εποικοδομητικό κειμενικό διάλογο με τη θεωρητική προσέγγιση αποτελούν οι πρακτικές αντίστασης του κινήματος Black Lives Matter.