Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 σε χώρες του δυτικού κόσμου αναδύθηκαν κινητοποιήσεις και εκστρατείες κατά του «φύλου». Αυτό το νέο κοινωνικό κίνημα που παρατηρείται σε παγκόσμια κλίμακα στοχοποιεί και παρουσιάζει το «φύλο» ως χαρακτηριστικό ενός ενιαίου συνόλου αρχών, εννοιών, νόμων και πολιτικών μιας νέας «ιδεολογικής δικτατορίας». Σκοπός του κινήματος είναι να αντιταχθεί στον ακτιβισμό για τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, των ΛΟΑΤΚΙ+, καθώς και στις Σπουδές Φύλου. Η παρούσα έρευνα εξετάζει πώς διαμορφώνεται «κίνημα» κατά του «φύλου», στην Ελλάδα αναλύοντας τις δράσεις και τα ρεπερτόρια λόγου της εκστρατείας Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά, καθώς και τις συνέργειες με άλλες οργανώσεις, ακροδεξιές ομάδες κτλ. Μέσα από τη λογοϊστορική προσέγγιση εντοπίζονται οι κεντρικοί τόποι, σύμφωνα με τους οποίους η «ιδεολογία του φύλου» -ακόμα και αν δεν δηλώνεται ρητά- απειλή την εθνική κυριαρχία, άλλοτε και τη φυλετική καθαρότητα. Η παρούσα μελέτη υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη εκστρατεία στοχεύει στην επανα-πολιτικοποίηση ορισμένων θεμάτων (π.χ. αναπαραγωγικά δικαιώματα, νέες τεχνολογίες αναπαραγωγής, δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+, σεξουαλική αγωγή, μετανάστευση κ.ά.). Έτσι, η εκστρατεία Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά αντλεί από την «εργαλειοθήκη» της δεξιάς λαϊκιστικής ρητορικής λεκτικές στρατηγικές, προκειμένου να εμφανιστεί ως ο πραγματικός υπερασπιστής και σωτήρας του «λαού», της πλειοψηφίας έναντι της διεφθαρμένης μειοψηφίας, μιας μειοψηφίας που κατασκευάζεται από τους απειλητικούς «εσωτερικούς» και «εξωτερικούς» Άλλους και Άλλες. Τέλος, η εκστρατεία, αν και από το 2019 έχει πραγματοποιήσει μεμονωμένα επεισόδια συλλογικής δράσης, δεν έχει κατορθώσει σειρά αλλαγών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.