Η παρούσα μελέτη περίπτωσης ασχολείται με τους λόγους που αρθρώνονται γύρω από την «Καθαρή Πόλη», ένα έργο του θεάτρου ντοκιμαντέρ, σε σκηνοθεσία των Ανέστη Αζά & Πρόδρομου Τσινικόρη. Συνθέτοντας τις δικές τους ιστορίες, οι ερασιτέχνιδες πρωταγωνίστριες της «Καθαρής Πόλης», παριστάνουν τους εαυτούς τους, ως μετανάστριες, οικιακές βοηθοί που εργάζονται σε ελληνικούς οίκους. Το εμπειρικό υλικό της ανάλυσης προέρχεται από τις επτά συζητήσεις που διεξήγαγα με τις πέντε πρωταγωνίστριες και τους δύο σκηνοθέτες, καθώς και από τις δεκαπέντε ελληνικές κριτικές που δημοσιεύτηκαν για την παράσταση. Μέσα από την εξέταση του υλικού που συγκέντρωσα, διερευνώ τους τρόπους με τους οποίους αναπαριστώνται οι αφηγήσεις των ερμηνευτριών και το πώς οι ταυτότητές τους κατασκευάζονται διά του λόγου. Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στο πώς οι πέντε ερμηνεύτριες επιλέγουν να εκπροσωπήσουν τον εαυτό τους.