Η εργασία αυτή διερευνά το γιατί θεσπίστηκαν κυρίως στον 21ο αιώνα στην Ευρώπη νόμοι που απαιτούν τη γλωσσομάθεια, καθώς και τις βασικές γνώσεις σχετικά με τον πολιτισμό της χώρας υποδοχής από ενήλικες μετανάστες, που αιτούνται διαμονή μακράς διάρκειας, πολιτογράφηση, καθώς και οικογενειακή επανένωση. Αρχικά περιγράφει τους νόμους αυτούς και τις ουσιώδεις διαφορές και ομοιότητές τους. Στην απόπειρα να κατανοηθεί το γιατί θεσπίστηκαν αυτοί οι νόμοι, εξετάζει τρεις παραμέτρους: τις επίσημες αιτιολογήσεις για τη θέσπισή τους, το κοινωνικοϊστορικό πλαίσιο εντός του οποίου θεσπίστηκαν, τέλος τις κριτικές προσεγγίσεις της επίσημης αιτιολόγησής τους. Πιο συγκεκριμένα, οι επίσημες αιτιολογήσεις υποστηρίζουν ότι με τους νόμους προάγεται το καλό της χώρας υποδοχής συνολικά, αλλά και των ίδιων των μεταναστών. Η εξέταση του κοινωνικοϊστορικού πλαισίου των νόμων έδειξε ότι οι μεταναστευτικές πολιτικές των ευρωπαϊκών χωρών, μεταξύ των οποίων οι νόμοι που εξετάζονται εδώ, επηρεάστηκαν από τη σταθερή άνοδο της μετανάστευσης από τρίτες χώρες στα τέλη του 20ου αιώνα, την τρομοκρατία και τις κοινωνικές εξεγέρσεις. Από την άλλη πλευρά, οι κριτικές προσεγγίσεις των επίσημων αιτιολογήσεων των νόμων υποστηρίζουν ότι οι αιτιολογήσεις αυτές παρακάμπτουν συνήθως το γεγονός ότι οι νόμοι αυτοί ουσιαστικά αποσκοπούν στον έλεγχο της μετανάστευσης, μεταξύ άλλων στην επιλογή κάποιων μόνο μεταναστών έναντι άλλων. Αυτό υποστηρίζεται ότι ισχύει για λόγους όπως οι εξής: η απαίτηση υποχρεωτικής εκμάθησης της γλώσσας και του πολιτισμού της χώρας υποδοχής, που πιστοποιείται μάλιστα και με τεστ, αποδεικνύεται πολύ απαιτητική για αρκετούς μετανάστες. Η επιτυχής εξέταση σε αυτά τα τεστ εμποδίζεται από παράγοντες όπως έλλειψη χρόνου για σχετική εκπαίδευση, κόστος, αναλφαβητισμός στη μητρική γλώσσα και προχωρημένη ηλικία των εξεταζόμενων. Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, συμπεραίνεται ότι ο πιο ουσιαστικός στόχος των νόμων είναι ο έλεγχος της μετανάστευσης.